Dei mange artiklar i vestleg presse om arbeidsleirar i Xinjiang kolporterer ein seigliva myte: At vestlege land, i deira respons mot trugsmål (i dette tilfellet valdeleg, jihaddistisk, separatistisk islam) er så mykje mildare og meir sivilisert enn «dei andres» mot det same. Men Vestens mistenkeleggjering av islam generelt, våre overvakingsregime, og ikkje minst våre direkte og indirekte intervensjonar, krigar og attentat (Irak, Libya, Syria og Jemen) provar det motsette, altså at våre åtgjerder mot valdeleg islam, til og med når denne ikkje direkte trugar vårt eige land, er langt meir drastiske, meir valdelege, og samstundes meir diffuse, enn kinesiske tiltak, uansett kva ein måtte meina om desse. Utan dette bakteppet framstår vårt engasjement for kinesiske muslimar lett som hykleri.